تو نسیم خوش نفسی
من کویر خار وخسم
گر به فریادم نرسی
من چو مرغی در قفسم
تو با منی اما من از خودم دورم
چو قطره از دریا
من از تو مهجورم
با یادت ای بهشت من،اتش دوزخ کجا
عشق تو در سرشت من با دل و جان آشنا
چگونه فریادت نزنم
چرا دم از یادت نزنم
در اوج تنهایی
اگر زمین ویرانه شود
جهان همه بیگانه شود
تویی که با مایی
ای نامت از دل و جان
در همه جا به هر زبان جاری ست
عطر پاک نفست
سبز و رها از اسمان جاری ست
نور یادت همه شب
در دل ما چو کهکشان جاری ست
ابولفضل بیهقی
۹۵/۳/۱۳