بسم الله الرحمن الرحیم
«وَ لْیعْفُوا وَ لْیصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یغْفِرَ اللَّهُ لَکمْ» (نور ۲۲)
«با مردمی که از بدی ها در گذرند، گذشت را پیشه کنید، همانطور که دوست دارید خدا هم در حق شما آمرزش و گذشت نماید»
از طرف آدمی آلوده و ناپاک که هرچه روزهای زندگیاش سپری شد، جز به عجز و ناتوانی خود پی نبرد، آدمی که سرخوش همهی روزهای زندگیاش را در پی حقیقت قدم برداشت اما همواره در تباهی و تاریکی غوطهور شد..
بار گناهان و ظلمی که به درازای تمام عمر به خود کردهام، دیگر تاب و توانی برایم نگذاشته است، حال آنکه به این بار، حق کس دیگری هم اضافه شود؛ بزرگوار، من هم چون شما، از آن موجود و این انسان خطاکار و جاهل که افسار زندگیاش را به نفس خود داده، و هر لحظه پوزهی حرص و طمعاش به لجنزار زندگی آلوده می شود، احساس تنفر و انزجار دارم؛ اما چاره چیست؟ آرزو دارم نفسم بند می آمد و وجودم خاکستر میشد اما ذرهای حق آدمی را، این تحفه الهی، این موجود بی بدیل و تکرار نشدنی را، این مخلوق خارق العاده و استثنایی را، پایمال نمیکردم..
چه کنم که گذشته چون سایه به دنبال آدمی می آید و نه میتوان انکارش کرد و نه تغییرش داد، و این عجز و ناتوانی، جز حسرت و سرافکندگی و احساس حقارت چیزی برایم نگذاشته است..
بزگوار، از طرف کسی که خود را بدترین و کوچکترین مخلوق خدا میداند، تمنا دارم فرصت یک کار خیرانه را که برادر عزیزم به شما پیشنهاد میدهد را به اینجانب بدهید، و از خدای منان میخواهم، این بخشش خیرانه، باعث خیر و برکت برای شما و خانوادهتان بشود.
یاعلی
۱۹بهمن ۱۴۰۱