تو که همه چیز را بر من بخشاندی،آرامش فراغت را برمن ارزانی دار،آرامش سبت را،آرامش روزی که شامی در پی ندارد،زبرا این نظم شگرف و فوق العاده،آنگاه که زمانش رسد،خواهد گذشت و آنگاه غروبی خواهد داشت؛همچنان که پیش ازین سحرگاهی داشت..
"جا ماندست،
چیزی،
جایی،
که دیگر هیچ چیز جایش را نخواهد گرفت،
نه موهای سفیدو نه دندانهای سیاه...."
حسین پناهی